ผมมารับราชการอยู่ภูธร(ชานกรุง)เกือบปีเเล้ว งานที่ต้องรับผิดชอบดำเนินการหลัก และเป็นงานที่ผมถนัดเเละอาสาทำทุกครั้งเมื่อมีโอกาส คือ การจัดการความรู้ หรือ KM การจัดการความรู้แท้จริงเเล้วสำนักงานพัฒนาชุมชนทุกจังหวัด พัฒนากรทุกคน ต่างทำกันมานาน เราต่างเรียกชื่อกันไปต่างๆนาๆ เช่น ถอดบทเรียน สรุปบทเรียน ทบทวนหลังการทำงาน ประชุมสะท้อนผลการทำงาน เป็นต้น เเต่มาเมื่อ ปี 2549 สำนักงาน ก.พ.ร. บังคับให้ทุกส่วนราชการได้วางระบบการบริหารจัดการความรู้ เเละวัด ประเมินเป็นคำรับรองการปฎิบัติราชการ ในมิติที่ 4 การพัฒนาองค์กร ซึ่งเป้าหมายในครั้งนั้นเพื่อให้ส่วนราชการได้ริเริ่มติดตั้ง KM เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของการพัฒนาประสิทธิภาพการบริหารราชการเพื่อประโยชน์สุขของประชาชน ลูกค้าใหญ่ขององค์กรรัฐ ผมได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ประสานการดำเนินงานวางระบบการจัดการความรู้ในองค์กร กรมการพัฒนาชุมชน ซึ่งปีนั้น KM ยังเป็นยาขมให้ทุกองค์กรได้ปวดเศียร เวียนเกล้า เป็นทิวเเถว
กรมการพัฒนาชุมชนเราก็เช่นเดียวกัน มีอาการไม่แพ้หน่วยงานอื่นๆ บังเอิญผู้บริหารยุคนั้น ท่านใจถึง จ้างบริษัท ที่ปรึกษามาช่วยในการวางระบบ...เมื่อพูดถึงการจ้างบริษัท ที่ปรึกษาเเล้ว ทุกวันนี้ ผมเสียดายเงิน บางจังหวัดจ้างอย่างเดียวให้ความสำคัญกับผลผลิตที่จะได้ ไปตอบ ก.พ.ร. เเละบริษัท ทริส เท่านั้น ไม่เกิดกระบวนการเรียนรู้อะไร งอกเงยมาเลย...ษริษัท ก็เร่งทำๆๆๆๆให้เสร็จ ส่วนราชการหรือจังหวัดไม่ต้องยุ่งรอรับผลผลิตอย่างเดียว กระบวนการษริษัทว่าเอง เก่งเอง เงิน กำไร ก็ได้อีก ราชการความรู้เท่าเดิม เฮ้อ เสียดาย จัง.....เอาไว้ตอน 2 จะเล่าต่อขอรับ
ตามต่อไป...
ตอบลบ